De volledige beschouwing met beeld van Jurjen van der Hoek is te lezen op zijn weblog Jurjenkvanderhoek.tumblr.com.
Hieronder alleen de tekst.
Het verhaal dat Marijke Mink verbeeldt in haar werk bij Galerie Getekend is een overbekend gegeven voor de scheppende mens. In haar tekeningen heeft zij zichzelf geportretteerd in een kamer. Of deze kamer een werkruimte is, een slaapkamer of een zitkamer met uitzicht op de tuin, is niet klaarblijkelijk duidelijk. Dat is ook van geen belang. Het gaat niet om de ruimte zelf, maar om datgene wat zich fysiek en mentaal daarin afspeelt. Vooral het beelden van dat bovenzinnelijke aspect is gewichtig in de composities van Mink. Het kenmerkt de creator. Is het namelijk wel veelal wachten op inspiratie om een compositie te beginnen. De figuur in die kamer is daarmee in diverse houdingen en met verschillende bewegingen mee bezig, met het spontaan opwekken van een inval.
Maar inspiratie laat zich niet dwingen, het moet je overkomen wil er een doordacht kunstwerk ontstaan uit het niets. Het is de juiste klik krijgen met het materiaal. Het lege witte vel, het blank geprepareerde doek of de ruwe onaangetaste steen vormt een uitdaging. Het daagt uit in gesprek te gaan. Het gevecht te leveren om met potlood en penseel, met kwast en verf, met hamer en beitel een figuratie te maken. Het grafiet, het pigment, de koolstof en de kleurstof zijn dode gereedschappen, die tot leven komen wanneer ze gebruikt worden om lijnen te zetten en vlakken te maken. Maar dan moet er eerst een aanleiding zijn om aan het werk te gaan. Zomaar intuïtief aanvangen leidt zelden tot een uitgebalanceerd geheel. Wel kan ongedacht een gedachte in het brein toeslaan om de handen een reden tot serieus beelden te geven.
Dus zit de persoon in de kamer van Mink te piekeren, na te denken en te overwegen. De kamer heeft veel weg van een werkruimte, een atelier. Maar er wordt ook gerust om uitgerust te scheppen. De gedachten tekenen zich af op en aan de muren als bloemetjes behang of een soortgelijke wandbekleding. In de ruimte dwarrelen deze denkbeelden, fladderen met veelkleurige bewegingen om neer te dalen op de fantasierijke ingevingen. Ze komen echter in het proces van de vertelling binnen het enkele kader nauwelijks tot beeld op de getekende werktafel. Want niet de tekening is het doel, maar het maatwerk dat eraan vooraf gaat. Dat maatwerk vormt de compositie van Mink, die handeling om tot een resultaat te komen. In de serie tekeningen laat zij de confrontatie zien die de kunstenaar met het werk heeft. De krachtmeting die geleverd moet worden om tot een creatief product te komen. Het heilig moeten is een duel, een tweegevecht van mens en materiaal. Waarbij de inspiratie de reddende engel is.
Marijke Mink trekt mij door haar manier van werken de tekening in. Sluit ik mijn ogen dan waan ik mij in het atelier, stap ik over de drempel in het denk- en werkproces. Ervaar ik de emotie die los komt wanneer het scheppen lukt, de euforie van het klaarspelen. Voel het bloed, ruik het zweet en zie de tranen wanneer er niets op papier wil komen. Het zijn composities boordevol dynamiek. Hoewel de figuur naar het schijnt stil ligt te wachten voor de vlam is opgestookt tot een vuur om vol elan aan het werk te gaan, stormen zijn gedachten bruisend door de kamer. Met Mink zit ik op de golflengte dat die ingevingen zichtbaar zijn voordat deze tot figuratie in een creatie vorm krijgen.
Zit ik dan helemaal in het kleurige werk van Marijke Mink, word ik er als het ware door opgevreten, moet ik moeite doen me ervan los te maken. Dan lijkt daarnaast het werk van Heidi Linck een koude douche. Niets is echter minder waar. Hoewel elke kleur en alle dynamiek uit haar tekeningen lijkt verbannen is het werk contrastrijk en volop in beweging. Door de minimale uitdrukking houdt het werk de aandacht stevig vast. Ik weet nauwelijks wat ik zie, terwijl Mink mij alle hoeken van de kamer laat zien. Linck baseert zich op verlaten en vervallen panden. Tekent zichtbaar uit wat haar interpretatie van de ervaren vergeten werkelijkheid is. Spiegelt de waarheid, draait abstracte cirkels om de realiteit. Heidi Linck zet in haar werk vraagtekens zonder deze met uitroeptekens te beantwoorden. Vragen die bij mij opkomen om met antwoorden een vinger te krijgen achter de waarneming.
Zelf dien ik mijn reactie die het werk bij mij oproept te formuleren. Linck geeft een voorzet, een hint. Maar ze spreekt zich niet uit, ze laat ruimte voor interpretatie. Door het weglaten van decoratie raakt zij de essentie van het aangetroffen beeld. In de enkele lijn en het meerdere vlak geeft zij een ongecompliceerde duidelijkheid, waar het lijkt alsof er nauwelijks duiding is in de simpele weergave. Door de eenvoud in beeltenis biologeert het werk eenduidig. Ik weet concreet wat ik zie, maar er is niet meteen herkenning in het onontwikkelde beeld. Maar juist dat rudimentaire aspect heeft weinig uitleg nodig om aan te spreken. Als een logo bij een enkele oogopslag weergeeft waar het kenmerk voor staat, wanneer althans de ontwerper zich weloverwogen in de opdrachtgever heeft ingeleefd, zo karakteriseert Linck’s symboliek haar wereld. Deze linken als het ware aan haar universum, haar bubbel. In de constructies op blauwdrukken ontwerpt zij een persoonlijke architectuur als uitvloeisel van wat gezien is op verloren plekken, in verlaten vergetelheid.
Haar handschrift is abstract, de vorm is bij wijze van spreken in een bouwtekening gedwongen. Het zit gevangen in dit kader als de gestalte van een bouwwerk, een installatie. De verwaarlozing en het verval van een monumentale plek intrigeert Linck. Niet om het realistisch weer te geven, maar om er een versimpelde ervaring door te delen. De aanblik van menselijke architectuur die om een of andere reden is verlaten en vergeten wekt bij haar een mysterieuze emotie op. Het gevoel van onbehagen verdwijnt door de situatie te ontdoen van voor het treffende beeld overbodige elementen. De aftakeling is uitgegumd om de klare lijn van het bouwwerk te tonen.
Marijke Mink laat veel zien in haar werk, het is een genot ernaar te kijken – de blik erin te laten dwalen. De composities zijn zoekplaten, deze nopen serieus te beschouwen om elk aspect en ieder element te registreren. Heidi Linck geeft minder handvaten om haar werk te vatten. Een nauwkeurig beoordelen is daarentegen noodzakelijk. Anders kijken omdat de werkelijkheid is gestileerd. Hoewel de werken van beide kunstenaars met elkaar schijnen te vloeken, vullen deze mekaar daarentegen onmerkbaar aan. Er lijken alleen maar contrasten te bestaan, maar in sfeer zijn er relaties te ontdekken. Vanuit de dynamiek van het atelier is het op adem komen in de meditatieve ruimten. En ben ik dan opgeladen door de vereenzaming kan ik weer genieten van de bezieling.
