Die hoven om in te dolen, het labyrint om in te dwalen, hangen op dit moment bij Galerie Getekend. Daar maak ik mij klein om de grootsheid van Westerink te ervaren. Kijk ik met een ongeoefend oog naar de tekeningen zal ik er weinig van waarde in vinden. Merk ik een wirwar van lijnen in vakken op, die zwaar aangezet kunnen versmelten tot donkere vlakken. In die vlakken is dan nog wel de arcering te ontdekken, het krassen van de pen. Maar kijk ik langer en meer geconcentreerd, dan raakt mijn blik gewend en is mijn oog geoefend. Dan doemt een grasveld op, de weelderige flora in het kreupelhout. Een tuin waarin mijn blik eindeloos kan zwalken en zwerven.
En inderdaad kan ik mij de krekel denken die springt en dartelt door de natuur van Westerink. De veldmuis die zich al snuffelend een gang zoekt door de verstrooiing van lijnen als grassprieten. De tekenaar heeft het terrein levend gemaakt door het dynamisch te laten bewegen in een tekenfilm. Zo raakt de platte afbeelding, waarin op kunstige manier het perspectief diepte suggereert, ruimtelijk begaanbaar. De vlakte komt in actie en geeft nog meer ingang prijs aan de fantasie. In de animatiefilm kan ik nog beter haar gedachte bij het werk meten. Vooral is het een levend bewijs van haar droombeeld door het geluid dat erbij meegaat. Een doorkijk in haar denkbeeldige voorstelling. Wat Westerink voor ogen kwam zie ik hier beweeglijk uitgetekend, afgebeeld.
Op hoger niveau. Gewoon mezelf als mens. Zie ik in de veelheid aan lijnen een eenvoudige weergave van een landschap. Door de overvloed valt er voldoende te zien. Westerink speelt niet enkel met het zwart van de inkt, maar ook met het wit van het papier. Zij stopt op de juiste momenten met krassen om het licht door de tekening te laten schijnen. Haar eenvoud in uitdrukking brengt een meervoud in zichtbaarheid door haar techniek van tekenen. In de relatief grote tekeningen kan ik op zoek naar het verborgene in de compositie. Hak ik mij figuurlijk een begaanbare weg in de woekerende flora. Kijk ik met een open oog, een ruime blik, dan valt mijn zicht op een huis aan het eind van een stenen muur, op een caravan tussen de sparren. Kom ik erachter dat de kunstenaar een zelfde terrein van diverse kanten belicht. De ruïne van een tempel lijkt het driedimensionale overblijfsel van een gehuisvest labyrint. Een huis om in te schuilen, waar de gedachte onderdak vindt. Maar het is in verval, want de fantasie van de moderne mens brokkelt af. Wij kunnen ons minder gemakkelijk verplaatsen in de verbeelding van de kunstenaar.
Beschouwing van Jurjen K. van der Hoek op zijn weblog jurjenkvanderhoek.tumblr.com.
Gersfjild. Tekeningen van Rozemarijn Westerink bij Galerie Getekend, Stationsstraat 6 in Heerenveen. Te zien van 17 september tot en met 5 november 2023.
