Een overweldigend gevoel overvalt mij als ik Galerie Getekend binnen stap. Dit maal heeft Stina niet gekozen voor een solo noch duopresentatie maar een indrukwekkende ménage à trois. De Nederlandse Marisa Rappard is het brein achter deze presentatie. Het leek haar geweldig om met de heren Clément Fourment en Rob Miles te exposeren. Niet persé omdat hun werk zo op elkaar lijkt, maar juist vanwege het gedachtegoed erachter. De tentoonstelling heeft de prachtige titel La vue de l’ensemble, oftewel totaalbeeld, meegekregen. Toch vliegen mijn ogen in eerste instantie door de ruimte heen en blijven ze juist hangen bij details. Er is zoveel divers werk te zien! Waar moet ik beginnen?
Ondanks het grote kleurige werk van Marisa Rappard zelf, dat naast de ingang hangt, trekt het fotografisch precieze werk van Clément Fourment mij als eerste aan. Met ferme stappen duik ik de hoek in waar twee flinke zwart/wit tekeningen om mijn aandacht schreeuwen. De tekening Chaekgeori 1 (2022) wint het. Het werk is niet alleen technisch buitengewoon knap gemaakt maar heeft ook opvallende afmetingen: 143 bij 175 centimeter. De grootte draagt in dit geval sterk bij aan een heerlijke bubbel waar je in kunt stappen, ronddwalen en vragen stellen. Dankzij het zelfportret van Fourment kun je vragen stellen over de maker. Of je richt je juist op jezelf en jouw persoonlijke voorkeuren uit de kunstgeschiedenis? Wat zie en herken jij allemaal? En vragen ze langer dan de bekende 9 seconden om jouw blik of dwaal je liever verder in dit imaginaire museum? Zelf zie ik er vele referenties in aan de kunstgeschiedenis, een lange traditie waar Fourment in dit werk, vrij letterlijk zelfs, instapt.
Rob Miles is een nieuwe traditie gestart: hij maakt tekeningen waarin wij een blik kunnen werpen in zijn atelier. Hoewel het meteen duidelijk is dat het een momentopname is voelt het toch als een heel intiem inkijkje in het proces van de kunstenaar. Stiekem zijn we toch allemaal nieuwsgierig hoe het er achter de schermen aan toe gaat? Hoe ontstaan de werken die wij nu met aandacht en plezier mogen bekijken? Miles zorgt er aan de ene kant voor dat wij ons thuis voelen in zijn atelier door gebruik te maken van herkenbare voorwerpen. Hierdoor begint het ronddwalen in de wondere wereld die normaal gesproken gesloten blijft. Een aantal aanwezige elementen roept bij mij toch vragen op: gelukkig wil de kunstenaar dit gepassioneerd toelichten. Miles werkt al een aantal jaren aan een groot project voor een nieuw kunstwerk. Alleen de goede verstaander en/of (oude kunst)kenner zal het project wellicht kunnen doorzien. Graag daag ik je hierbij uit om jouw blik de kans te geven om het te (leren) zien.
Ook in het werk van Marisa Rappard is veel te zien en te ontdekken. Dankzij het enorme formaat , 240 bij 270 centimeter, van White Light, Broad horizon (2022) kunnen we letterlijk niet om dit werk heen. Toch voelt haar werk anders en wellicht zelfs kouder en afstandelijker in vergelijking tot de Fransmannen. Heeft dit te maken met de digitale wereld die fungeert als haar inspiratiebron? Of komt het door haar eigen ambivalente houding, of zelfs gevoel, ten opzichte van deze wereld? Vertelt Rappard ons, wellicht onbewust, via verschillende tabbladen dat we scherp moeten blijven? Dat er ook een ‘echte’ wereld blijft bestaan, naast deze digitale verwondering én vervreemding?
Het is tijd voor eigen indrukken, ontdekkingen én verwonderingen. En als je ook met vragen dreigt achter te blijven dan is Stina van der Ploeg onze rots in de wereld van autonome tekenkunst. Maak er gebruik van!
Janita Baron
